De helft van Australië ( abridged )

Sydney


Ravioli in blik ( hallelujah ).

Ozzie verkeersborden




Een van de Giants of Mandurah

Quokka 1

Quokka 2

Quokka 3

 Yo wereld

Australië. Aussieland, Kangarooland ( Oke, niemand noemt het zo), Down Under, Oceanië, hoe je het ook wil noemen, we zijn er gearriveerd. Al best wel lang eigenlijk, 7 weken. Wow wat gaat dat snel. Ik breng je even op de hoogte. 

We zijn gaan: Lopen over een grote brug, geen dolfijnen zien maar het wel leuk hebben, camperen, vrienden bezoeken, koala’s zien, wombats zien ( op de weg en met 4 pootjes in de lucht ), een kangaroo ( letterlijk één levende ) zien, kubussen shoppen, nog meer kubussen shoppen, nog meer camperen, de woestijn over met een aantal podcasts, livesavers en gezelligheid, een surfsteen gaan zien, nog meer vrienden bezoeken, kubussen, nog meer vrienden bezoeken, op de selfies gaan met quokka’s, wandelen door boomtoppen, nog meer vrienden bezoeken, en een blog typen over alle dingen die ik heb gedaan in Australië. Ik kan me voorstellen dat je wat meer details nodig heb. 

We zijn begonnen in Sydney, waar we de Bridge Climb hebben gedaan over de Sydney bridge. Het was enorm gaaf, en superleuk om te doen. Ik vroeg het me ook af maar je hebt een stuk minder last van hoogtevrees dan je zou denken, want er is maar een stuk wat best eng is en je loopt de hele tijd ever een 3 meter brede metalen balk met een hek. Oja, je zit ook nog vast. Dus superleuk, en veilig. Enorme aanrader. 

Toen hebben we de Van overgeschreven op onze namen. Gefeliciteerd, je bent nu de trotse eigenaar van een Australische campervan. Daarna zijn we op pad gegaan. Onze eerste stop was iets als een halfuur buiten Sydney, waar we hebben gewend aan het busje en nog even in een hotel hebben overnacht, wat soms wel fijn is voor mij. Ook hebben we ontdekt dat de Aussie McDonald’s hier Macca’s heet. Daarna zijn we naar een aantal kleine dorpen gegaan waar je met het busje in de tuin van diverse pubs konden staan. Als je niet in Australië ben geweest krijg je bij pub waarschijnlijk visioenen van schreeuwende dronken mannen, maar het kon niet verder van de waarheid zijn. Ze zijn hier heel relaxt en familie-vriendelijk dus kon je makkelijk met je gezin van 3 kinderen onder de tien in de pub gaan eten. Het eten is hier ook goed. 

Daarna was onze eerste grote stop Jervis Bay, een hele mooie plek aan de zee waar je ook met een beetje geluk dolfijnen kon zien. We hebben daar een heerlijke strandwandeling gemaakt, waarin we weliswaar geen dolfijnen zagen, maar het superleuk hadden. Dat vond ik enorm leuk. Daarna hebben we een paar langere rijdagen gedaan en zijn we zo uit New South Wales ( de staat waar Sydney in ligt ( even groot als Duitsland, dan weet je de schaal van Australië )) In Victoria ( de staat van Melbourne ) gereden. Daar hebben we een vriend ontmoet die we in de Little Rann of Kutch ( India (!), weet je nog?) voor het laatst hadden gezien, wat enorm gezellig was om die weer te zien. 

Daarna zijn we doorgereden naar Melbourne ( alle Ozzies spreken het uit als mel-bun, niet mel-born ), waar ik een kubuswarenhuis had gevonden waar je 5 verschillende kubussen kon kiezen die je wou proberen en dan kon kiezen welke je wou kopen. Superleuk om te doen, als je van kubussen houd en je komt langs Melbourne, doen. Ik was heel blij dat ik dat had gevonden. Daarna we zijn we over de great ocean road ( waar we heerlijke kampeerplaatsen hadden en ik mijn eerste koala heb gezien! ) naar Portland gegaan. Toen begon de auto nogal bokkig te doen dus daar zijn we een aantal heerlijke dagen gebleven. Ook heb ik daar mijn eerste solve onder de negen seconden ooit gehaald. Nadat de auto gefixt ( het was uiteindelijk een los sensortje) was, zijn we naar Adelaide gereden, waar ze nog een warenhuis hadden waar je kubussen kon ophalen. Daar moesten we natuurlijk langs.

 Vanaf daar zijn we vrij snel naar Port Augusta gegaan, een plek die een soort kruispunt van Ozzie is. Je kan naar rechts, naar Sydney, naar beneden, naar Adelaide, omhoog, naar Alice Springs, en naar links, over een massieve ( 1.500 kilometer ) woestijn genaamd de Nullarbor ( latijn voor ‘geen bomen’. het deed ze naam een eer aan ), naar Perth. En dat deden we.

 Met zulke grootte afstanden rijd je ook snel al 400 kilometer per dag. Onze eerste paar dagen waren heerlijk wennen aan de Nullarbor, over de woestijn ( die er meer uitzag als een savanne ) rijden, en kijken waar we konden tanken en lunchen. Daarna kwamen we op dag 3(?) bij Head of Bight, een plek waar je walvissen zou kunnen zien. We zaten precies aan het midden van het walvissen seizoen dus we hoopte er al een te zien. Uiteindelijk zagen we er 10, waarvan ze alle 10 knuffels in de gift shop waren. Een ervan ligt nu in ons busje ( dat we “Link” hebben gedoopt ( het busje, niet de walvis ( de walvis heet moby ))). Wel absoluut een prachtige plek.

 Daarna hadden we een aantal hele fijne Nullarbor dagen, waarin de grootste event was dat de klok anderhalf uur terug sprong ( Australië heeft drie verschillende tijdzones ). Het boeken van een camperplaatsten is altijd een apart proces, soms kost het wat meer, soms kost het niks, soms zit je op de mooiste plek van de wereld, soms heb je luide buren die de volgende dag wel haardhout voor je zagen, soms moet je vantevoren boeken, soms kan je zo binnenlopen. Ook was het een leuke zoektocht om goede playlists en podcasts te vinden. Mijn favoriet is No Such Thing As A Fish. Aanrader: ( No such thing as a fish ). Toen kwamen we aan in Norseman, het einde van onze Nullarbor roadtrip ( Ahwwwww ). Vanaf daar zijn we naar Wave rock ( oftewel ‘surfsteen’ ) gegaan, waar we meerdere dagen bleven om te relaxen en foto’s te maken van Wave rock ( die zijn naam een eer aan doet ). Vanaf daar zijn we naar Albany gegaan, waar we vrienden van mama hebben bezocht. Ik vond het superleuk ze weer te zien. Ook hebben we het busje van binnen opnieuw geverfd ( het ziet er nu 10x beter uit ).

 Toen zijn we omhoog gegaan naar Mandurah, waar we een kubuswedstrijd hebben gedaan ( finale! Woohoo! ) en de Giants of Mandurah hebben bezocht. Daarna hebben we een andere vriend van mama bezocht, en toen zijn we naar Rottnest island gegaan, waar alle Quokka’s leven ( ik kan alleen via foto’s uitleggen hoe lief ze zijn ) waarmee we veel fotoshoots hebben gedaan en ook heerlijk gefietst. Een soort Ozzie Texel. 

Daarna weer terug naar Albany. Op weg ernaartoe hebben we de Treetop walk door de Valley of the Giants gedaan, een plek waar 70 meter hoge tingle trees groeien, die nergens anders op de wereld groeien. Ik vond dat heel indrukwekkend en mooi. Toen gearriveerd in Albany en in een huis gaan zitten, waar ik begon na te denken over hoe in godsnaam ik een blog over heel Australië kon schrijven. De blog die je nu leest. 

LLAP 🖖

-Kick de wereldkampioencuber

Comments

Popular posts from this blog

Australië deel 4: the return of the east coast

Hanoi